Czasami pochwalę się wynikiem, ale trzeba też umieć pogodzić się z porażką. 11-ty maraton i po raz pierwszy zszedłem z trasy. Wiem, że to była bardzo dobra decyzja...chociaż trudna. Podjąłem ja błyskawicznie i nagle...ale po zejściu z trasy na 32km zacząłem trochę żałować..

"przecież nie jest bardzo zmęczony, mogę biec"...

Nie - nie mogłem, a przynajmniej nie w tym tempie co chciałbym. Organizm znów dawał sygnały "ostrymi kuksańcami po bokach" żeby odpuścić. Nie było sensu narażać zdrowia tylko po to, aby jakoś "dotrwać" do mety.

Maraton uczy pokory - to wiem, już od dawna. Zawsze z respektem podchodzę do tego dystansu-nie inaczej było i tym razem. Podbudowany wynikiem poniżej 3h na jesieni byłem pełen nadziei przed kolejnym startem. Nowa życiówka miesiąc temu na półmaratonie też podniosła morale. Najbardziej obawiałem się pogody, a dokładniej słońca, które wg prognoz nie zamierzało się chować oraz silnego wiatru w drugiej części dystansu. Moje obawy okazały się być zasadne…

Od początku starałem się trzymać grupy, która biegła na wynik poniżej 3h. Tempo było w miarę równe

Może w tych warunkach pogodowych to było dla mnie za mocno?...Chociaż z drugiej strony wiem, że jakby było chłodniej i bez słońca to próbowałbym jeszcze szybciej - byłem na to gotowy. Na dystansie też nie czułem żeby 4.15/km było zabójcze.. Momentami wręcz wydawało mi się , że jest wolno.

Nie ma co gdybać-nowe doświadczenie za mną. Teraz już wiem co się dzieje w głowie jak człowiek rezygnuje z dotarcia do mety....Jak kilka miesięcy przygotowań gaśnie na 32 kilometrze Orlen Maratonu. Liczę, że jeszcze wiele maratonów przede mną - bieganie to sport dla cierpliwych. Dlatego tez staram sie myśleć pozytywnie...

Relacja moze to nie jest, ale w kilku słowach (aby Was nie przynudzać) chciałem podsumować mój start w wiosennym maratonie ?. Jeszcze raz gratuluję wszystkim świetnych wyników ?.

Wyniki naszej grupy dostępne  TU.