W trakcie jednej z wielu towarzyskich rozmów, w których poruszany był temat coraz bardziej drożejących pakietów startowych, nasz Prezes mądrze orzekł, iż najlepiej wyszukiwać bardziej kameralne biegi, bądź organizowane po raz pierwszy. Posłuszny słowom Krzyśka, z wielką radością przyjąłem informację, iż zaprzyjaźniona grupa biegowa Zwoleń Biega, której notabene Prezesem również jest Krzysztof, organizuje debiutanckie wydarzenie, czyli Zwoleński Bieg Niezłomnych. Jeszcze większą radość sprawił mi fakt, iż do udziału w biegu zostali dopuszczeni zawodnicy w wieku od 12 lat, ponieważ przy okazji każdego biegu na który się wybierałem, mój starszy syn Jakub zawsze narzekał, że regulamin zawodów, nie pozwalał mu brać w nich udział.Więc jako ten uzależniony od biegania, który jak większość biegających uważa, iż jego obowiązkiem jest, niczym Świadek Jehowych, nawracać wszystkich wokół na jedyną słuszną drogę, jaką jest bieganie. Po prostu nie mogłem przegapić takiej okazji, żeby móc pokazać synowi jaka to frajda brać czynny udział w bieganiu na zawodach i liczyć na to, że złapie bakcyla i na tym jednym występie nie poprzestanie.
Pochmurny poranek 11 czerwca, zwiastował dobre warunki do biegania,lecz pochmurność na poranku się skończyła i od południa pogoda sprzyjała, ale plażowiczom, choć i tak jeszcze nie było tak upalnie. W drogę do Zwolenia wybraliśmy się całą rodzinką, po drodze zabierając jeszcze naszą biegulaske Ewe Lipską. W Dęblinie minęliśmy znajomych miłośników aktywnego życia, czyli grupę DębRy, przemieszczającą się tym razem na rowerach. Podróż minęła szybko i po dotarciu do celu, w świetnych humorach udaliśmy się w celu odebrania pakietów startowych. Potem oczywiście obowiązkowo sesja zdjęciowa, przebieranie i wsiadamy do wesołego autobusu, który przewiózł nas na miejsce startu, czyli pod leśniczówkę w miejscowości Motorzyny.